روزی سقراط ، حکیم معروف یونانی مردی را دید که خیلی ناراحت ومتاثر است. علت ناراحتیش را پرسید ،پاسخ داد: "در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم. سلام کردم جواب نداد و با بی اعتنایی و خودخواهی گذشت .
و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم."
سقراط گفت:"چرا رنجیدی؟" مرد با تعجب گفت :خب معلوم است،چنین رفتاری ناراحت کننده است.
سقراط پرسید:اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و
بیماری به خود می پیچد،آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟
مرد گفت:مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم.آدم که از بیمار بودن کسی
دلخور نمی شود
سقراط پرسید:به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟
مرد جواب داد:احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به اوبرسانم. سقراط گفت:همه ی این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار می
دانستی،آیا انسان تنها جسمش بیمار می شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است،روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد،هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟ بیماری فکر و روان نامش "غفلت" است و باید به جای دلخوری و رنجش ،نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است،دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روخ و داروی جان رساند. پس از دست هیچکس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر وقت کسی بدی می کند، در آن لحظه بیمار است | 
